Słownik etymologiczny języka polskiego/bażyć się
bażyć się; pień bag- powtarza się może w lit. boginti, ‘nieść’ (przestawka z gabenti?), pewniej w celt. bag, ‘walka’, bagim, o ‘sporze’, nord. bâgr, ‘przeciwnik’, baegja, ‘sprzeciwiać się’, staroniem. bāgēn, ‘spierać, kłócić się’. [1]
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
bażyć się, »zabażyło mu się«, ‘zachciało’; przestarzałe, w 17. wieku jeszcze znane; u innych Słowian żywotne, szczególniej na Rusi: »bażyt’sia mnie«, ‘chciałbym’, ukraińskie baha, ‘żądza’, zabahaty, ‘zapragnąć’, zabahy, ‘zachcenia’, czes. bażiti, ‘pragnąć’, zabahnouti. Domniemany pień bag-, co i w bagno, więc właściwie ‘czerwienić się od żądzy’; por. rus. zardiet’, ‘zaczerwienić się’.
