Słownik etymologiczny języka polskiego/banda
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Artykuł w Wikipedii | |
Strona w Wikisłowniku |
banda, ‘rota, zgraja’, ‘orkiestra wojsk’, ‘poręcze (bilardowe)’, z włosk. banda, franc. bande, a to wszystko z niem. Band. Tu i bandera, banderola, z włosk. bandiera, banderuola. Natomiast bando, bandyta, banita, z włosk. bando, ‘ogłoszenie, wywołanie z kraju’ (»Bando na Arjany« W. Kochowskiego, »Bando na Gorzałkę«, 1716), bandito, z niem. Bann, bannen. — Bandaż, bandażysta, wprost z franc. bandage.