Słownik etymologiczny języka polskiego/barwa
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
barwa, barwić, barwny, z czes. barwa z dawnego niem. prasłowa varwe, dziś Farbe, cośmy na nowo przejęli w 16. w., zatrzymując, jako w nowej pożyczce, niem. f bez zmiany: farba, farbować (»farbowane lisy«!), farbierz, farbiarnia; od nas na całą Ruś (gdzie f i przez chw zastępują, lit. kwarba). Francuzi od niem. Farbe szminkę przezwali fard; u nas ‘szminkę’ w 15. i 16. w. barwicą i barwiczką zwano; inne urobienia: barwiany, barwisty, barwnik; w 15. w. ‘niezapominajki’: barwica, nowa barwa, barwik, »że wiosną łąki malują«; biblja »barwy modrej« używa, gdzie Leopolita »o jedwabiu modrym« prawi; barwa, ‘liberja’ w 16.—18. w.
