Słownik etymologiczny języka polskiego/bełt
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Artykuł w Wikipedii | |
Strona w Wikisłowniku |
bełt, ‘grot, pocisk, strzała’, od bełtania w znaczeniu ‘bicia, kłócenia’, rus. bołt (rybacy nim ryby płoszą), bołtień, ‘kielnia’, bołtat’, ‘machać nogami, językiem (pleść)’; bełtaniem mącimy wodę, więc bełty ‘męty’, bełtanina; prasłowo (u nas, na Rusi; u Słowieńców bolt, ‘wir, bezdeń’), dźwiękonaśladowcze; podobne w innych językach: niem. buldern, dziś poltern, norwes. baldra, ‘hałasować’, litew. bildēti, bildinti, ‘stukać, dudnieć’.