Słownik etymologiczny języka polskiego/blizki
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
blizki, bliżej; bliżyć się, z licznemi złożeniami, z nich ubliżyć komu osobliwsze (por. niem. nahe treten, ‘ubliżyć’); blizko i blizce; dawniej zawsze blizu, jak do dziś w bułg., serb. i słow.; np. w biblji: »miasto jest tu blizu« (blisko Leopolita), »blizu przystąpić«, »zamętek blizu jest«, psałterz; w biblji i samo bliz, jak w cerk., »jaskini dwoista bliz siebie« (‘przeciwko’, Leopolita), »bliz Egiptu«; bliźni, w biblji i tam, gdzie Leopolita ‘ród’, ‘pokolenie’ kładzie (»dowód, kto kiedyś był moim bliźnim«, t. j. tylko ‘krewny’); bliźnięta, bliźniacy (w cerk. bliznca i ‘testiculi’, grec. didymoi), bliźniaczy, blizkość; wreszcie blizna, narzeczowo już w r. 1500, łużyc. i in. bluzna, z wymianą li na lu, co niczego dalej nie dowodzi. I u innych Słowian pribliżiti, jak u nas, wedle ż z 2. stopnia: bliże(j), a i bliżni u nich wcale częste. Prasłowo; brak go w lit. (łotew. blaizit, ‘gnieść’?), łac. fligere, ‘uderzać’ (stąd nasz konflikt, ‘zderzenie’ niby); przecież i franc. près, ‘blisko’, od łac. pressus, ‘ściśnięty’.
