Słownik etymologiczny języka polskiego/bodę
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
bodę, bóść, bodiak, niby ruskie, bodziak i bodłak, ‘eryngium’ r. 1472; bodnąć, bodliwy; bodziec, bodźca, dawniej bojca, zwykłą odmianą (»ostre bojca w bok włożyć«, Potocki; nijakie, zwyklej męskie, ruskie bodiec, ‘ostroga’, serb. bodac, 2. przyp. boca z bodca); częstotliwe badać (p.). Prasłowo; cerk. bodą, bosti, lit. z wokalizacją e, bedu, besti, ‘kopać’, z o, badyti, ‘kłóć’, bedre, ‘dół’, prus. bodis, ‘sztych’, em-badusi-si, ‘tkwi’, łac. fodio, ‘kopię’, niem. Bett, ‘łóżko’, Beet, ‘grządka’, goc. badi, ‘łoże’. Jeśli ‘geranium’ i bodziszkiem przezywają, to porównaj z tą nazwą pichawiec (mylnie piachawiec) w 16. w., od pichania, t. j. ‘pchania’, ‘bodzenia’; inne nazwy dla ‘geranium’: czapinos (od czapli!, czes. czap, ‘bocian’), bocianie noski, grabki i grabie, żórawie noski, dziębrenoski r. 1557 zamiast ziębie noski (? od zięby), później dziebrenoski.
