Słownik etymologiczny języka polskiego/bojarzyn

<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron

bojarzyn (liczba pojedyncza), bojarzy (l. mnoga — tak jeszcze u Biernata w Ezopie), najwcześniejsza pożyczka polska z rus., bo już w 14. w. w Wielkopolsce znana, ale mylnie do boju odniesiona, więc tłumaczy ‘bellator’, ‘miles’, ‘bojownik’, ‘rycerz’; bojarka, ‘rycerka’ (jeszcze w powieściach ludowych 17. w.). Na Rusi bojarin (ściągnięte w barin, ‘pan’, barynia; barysznja, ‘panna’) wielmożę oznaczał, ale nie domowa to nazwa, lecz z cerk. bolarina pomylona; cerk. zaś bolarin, bolare (l. mnoga) jest awarsko-bułgarską nazwą ‘wielmożów’, od tureckiego bojlu, ‘wysoki’, u pisarzy greckich bojlades, boljades przezywanych. Dawna nazwa stanowa pojawia się tu i owdzie w pieśniach weselnych, np. białoruskich (bajare, ‘panowie’); na Litwie bajoras jest jeszcze w pełnem dla własnej szlachty użyciu, gdy w Polsce tylko ruskiej służył.