Słownik etymologiczny języka polskiego/borykać się
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
borykać się, borba, borbifaks, borytel, z rus., narzeczowe bróć się, ‘walczyć’, bródło, ‘palisada’; zupełnie zapomniane prasłowo, ocalałe w broń i w imionach Borzywój, Borysław (rus.), Barnim pomorski i marchijski (byłoby nasze *Bronim); cerk. borją sę, ‘walczę’, brati sę, rus. boriuś, borot’ sia, cerk. zabrało, rus. zaboroło, ‘ostróg’, ‘palisada około twierdzy’, nasze brodło, por. rus. zabor, ‘płot’; częstotliwe wzbarać, zbarać się, ‘wzdrygać’, ocalało głównie po narzeczach. I Czesi je zapomnieli. Lit. barti, baru, ‘kłócić, łajać’, barnis, ‘kłótnia’; łac. i niem. z wokalizacją e, ferio, ‘uderzam’, niem. dawne berjan, ‘bić’, bara, bar, niby rus. zabor.
