Słownik etymologiczny języka polskiego/broń
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Artykuł w Wikipedii | |
Strona w Wikisłowniku |
broń, bronić, bronny, obrona, obronny, zabronić, zabraniać. Prasłowo; cerk. brań, ‘walka’, braniti, ‘bronić’, wŭzbraniti, ‘zabronić’, rusk. cerk. branit’, ‘łajać’, oborona, ‘obrona’, czesk. brań, braniti, jak u nas; tu należy i nazwa brony (czesk. brany), ‘bramy’. Pierwotne *borń, litew. barnis, ‘kłótnia’, od pnia bor-, ‘walczyć’, p. borykać, bróć się, brodło, niem. berjan, ‘uderzać’, łac. ferio.