Słownik etymologiczny języka polskiego/bróg
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
bróg (także nazwa bożnicy luterskiej czy kalwińskiej), brożek, brożec: »czapkę lub chustę na głowie brożcem« (‘na bakier’), »przełożywszy ferezyą brożcem«, Potocki, »spodnica z brożcem«; brożyny, ‘drągi i dach brogowy’; nazwa herbowa. Prasłowo; pierwotne *borg, ruskie oboroh, czes. brah, ‘bróg’. Do pnia berg-, u nas nie zachowanego, dobrze znanego innym Słowianom, cerk. brěgą, brěszti, ‘strzec’; na Rusi woła woźnica na przechodnia: bieregiś, giś, ‘strzeż się’, niebrieżnyj, ‘nieopatrzny’, ‘lekkomyślny’, cerk. nebrěszti, prěnebrěszti, ‘zaniedbywać’. U Serbów i Czechów i postać z półgłoską, serb. brżem, ‘strzegę’ (cerk. brgsze, ‘ostrzegłszy’), czes. brh, ‘nora’, ‘chałupa’ (niby ochronka); niem. bergen, ‘chować’, borgen, ‘pożyczać’ (nasz borg z tego), bürgen, ‘ręczyć’.
