Słownik etymologiczny języka polskiego/brykać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
brykać, ‘skakać’, niby odwrócone rus. prygat’, o tem samem znaczeniu? (por. co do spółgłosek nasze gusła, a czes. kouzla); bryknąć, brykała, ogólne w 16. i 17. wieku nietylko o ‘wierzganiu’, ale i o wszelakiem ‘sprzeciwianiu się’, por. wybryki (w 17. wieku i same bryki, ‘szturmy’); powtarza się na Rusi, brykat’, ‘wierzgać’, brukat’ (toż znaczenie). Zestawiają z tem samem lit. braukti, ‘skrobać’, brukti, ‘wpychać’, bruksznis, ‘pas’, cośmy wyżej pod brusem poznali; takby i Słowiańszczyzna sama obie gardłowe (k i s) znała, por. słonić, kłonić i i.
