Słownik etymologiczny języka polskiego/słonić
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
słonić, słaniać się, oboczne do kłonić, kłaniać się (p. kłon); zasłona, osłonić itd. Od ‘słonienia’ przezwany i słoń (jeszcze u M. Bielskiego 1549 r. stale wsłoń), wedle bajki, że się nie może kłaść (bo nie powstanie), ale słoni, wsłania się o drzewo; cerk. rus. słon, czes. slon. Należy do tegoż pnia, od którego słój, słojek (p.); grec klitys, ‘pagórek’, klisis, ‘pochyłość’ (stąd enklityczny, ‘przysłaniający się’), łac. clīno, ‘pochylam’, clivus, ‘pagórek’; ind. śrita-, lit., z inną wokalizacją, szlubas (szliubas), a łotew. slums, ‘chromy’, ind. śrona-, litew. szlaitas, ‘spad góry’ (niem. dawne hlita, dziś Leite, ‘spad góry’, i Leiter, ‘drabina’), goc. hlains, ‘pagórek’; dzisiejsze niem. lehnen, ‘kłonić’; tu grec. kline, ‘łoże’ (a stąd klinika), łac. in-clinare (stąd inklinacja), ‘nakłaniać’.
