Słownik etymologiczny języka polskiego/brzmieć
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Strona w Wikisłowniku |
brzmieć, brzmienie, o ‘głosie’, i o ‘wzdęciu’, nabrzmiały, nabrzmiewać, z dawniejszego brznieć, częstego jeszcze w biblji: »brznieli w trąby«, »a gdyż zabrzni zwięk trąbny«, »głos jeż brzni«, »aby brzniał«. Tak samo u Czechów i Słowieńców, brnieti, brnim, małorus. brenity; z brzmieć por. bułg. brŭmczŭ i brŭmkam, brŭmbal, ‘bąk’ (narzeczowe u nas brzmiel). Z innych języków przytaczają tylko postaci z m, łac. fremo, ‘grzmię’, niem. brummen, dawne bremo, dziś Bremse, o ‘bąku’; ind. bhramara-, ‘pszczoła’, grec. forminks, ‘cytra’.