Słownik etymologiczny języka polskiego/buda
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Strona w Wikisłowniku |
buda, budka (‘żydowska bryczka’), budnik, czes. bouda, budka, z niem. Bude, zastąpiło nam i Czechom także niem. Bau, więc budować (bauen, »książka budująca«, erbaulich, édifiant, aedificans); budowa; budowla (jak torgowla, ruskie); budynek, zamiast budunek, znaczyło ‘budowanie’, dziś ‘budowlę’; budowniczy; budulec (Bauholz). Pomijamy złożenia przyimkowe z za-, wy-, z-, co od 14 w. zastąpiły pierwotne usiedlić, jeszcze w psałterzach istniejące (od siadło; słowiańskie zidati, ‘budować’, nam już obce). Polskie na całą Ruś przeszło; może nawet czes. i słowac. jego wpływowi podpadło; Niemcy przejęli polską czy czeską budę jako Baude (‘chałupa górska’) napowrót na Śląsku.