Słownik etymologiczny języka polskiego/buda

<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron
Strona w Wikisłowniku Strona w Wikisłowniku

buda, budka (‘żydowska bryczka’), budnik, czes. bouda, budka, z niem. Bude, zastąpiło nam i Czechom także niem. Bau, więc budować (bauen, »książka budująca«, erbaulich, édifiant, aedificans); budowa; budowla (jak torgowla, ruskie); budynek, zamiast budunek, znaczyło ‘budowanie’, dziś ‘budowlę’; budowniczy; budulec (Bauholz). Pomijamy złożenia przyimkowe z za-, wy-, z-, co od 14 w. zastąpiły pierwotne usiedlić, jeszcze w psałterzach istniejące (od siadło; słowiańskie zidati, ‘budować’, nam już obce). Polskie na całą Ruś przeszło; może nawet czes. i słowac. jego wpływowi podpadło; Niemcy przejęli polską czy czeską budę jako Baude (‘chałupa górska’) napowrót na Śląsku.