Słownik etymologiczny języka polskiego/buczeć
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron |
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | Aleksander Brückner |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron |
[64] buczeć, bęczeć, o bydle, wodzie, kominie, i o wszelkiem ‘wzdęciu’ (p. brzęk), buczny, ‘nadęty’, ‘szumny’, bucznieć, ‘nadymać się’, i o ‘próchniejącem drzewie’; »huczno buczno«, buczyć się, którego dla chwiejnej pisowni dawnej od bucić się (p. buta) nie odróżniamy. To bucz- oboczne od i do bąk (p.).