Słownik etymologiczny języka polskiego/bąk
bąk; oboczne z u, p. buczeć, i dodaj bukać; »gdy mu w brzuchu barzo buka«, w Marchołcie 1521 r. [1]
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
bąk, bączek, bąkać i bąknąć (pod nosem), bęczeć, prasłowo dla ‘brzęku’ i ‘głuchego głosu’, oboczne z u; p. pszczoła; liczne bukati innych Słowian, co i buk- i bąk- (bęk-) prawidłowo oddaje; załabskie bące, ‘wyje’, bąkar, ‘bąk’ (ptak wodny); bączywie, ‘ziele’, bąk, ‘owad’ i ‘wartałka’, od bęczenia; »bąki zbijać«, o ‘próżniaku’ (od 16. w.), »bąka strzelić«, ‘palnąć głupstwo, myłkę (»byka zrobić«)’; czes. bukacz, ‘bąk’ (ptak i wartałka), bukati, o ‘głosie bąka i sowy’, bukot, ‘ryk’; rus. buczeń, ‘bąk’ (ptak i owad), bukaszka, ‘chrząszcz’, buczat’, ‘brzęczeć’; serb. bukawac, ‘bąk (ptak)’, buka, ‘ryk’, bukati, ‘ryczeć’, buczati, (o morzu). Podobne słowa wszędzie: ind. bukkati, ‘szczeka’, bukkāra, ‘ryk (lwi)’, grec. byktēs, ‘wyjąc’, łac. bucca, ‘wydęte lice’ (czes. bukacz to samo), niem. pfauchen(?), litew. bukczus, ‘jąkała’(?) i i. Bąk r. 1500 i ‘sowę, puhacza’ tłumaczy; tak i w 15. w., ale u Cygańskiego 1584 r. »Kantor niezły bąk, w trzcinie gdy bąka«, jak i dziś.
