Słownik etymologiczny języka polskiego/cęta
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
cęta, cętka, cętkowany, ‘nakrapiany’, o ‘blaszce innego koloru’, ‘plamie’; tu i cząty, ‘dukat’; prasłowiańska pożyczka z goc. kintus, ‘moneta (grosz)’, co samo z łac. przejęte (z centum, ‘sto’, czy z quintus, ‘piąty’,?); w cerk. cęta jeszcze nazwa ‘monety’, później ‘drobiazgu’, ‘błyskotki’.
