Słownik etymologiczny języka polskiego/chęchy
chęchy, ludowe, ‘nieużytki’, ‘kryjówki’, ‘zielsko’; bez nosówki: chachmęci (urobione jak charpęci, p. charpy, i podobne), chaszcze; powtarza się z u w chuchro, ‘zbutwiałki’, chuchra, ‘wnętrzności rybie’, chuchrak, ‘mizerak, chudeusz’; por. nazwę miejscową czeską Chuchly; w dalszym związku tu i fąfel (p.) ? [1]
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
chęchy, ‘zarośla’, od szelestu, por. chachmęci; więc pień chach-, chąch-; ale cerk. chuchnati (z ą), słowień. chochnjati, używa się tylko o ‘głosie, mruczeniu przez nos’.
