Słownik etymologiczny języka polskiego/chęć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
chęć, chuć (ę i u są równoznaczne), rozbiegły się w znaczeniu, gdyż chuć ograniczono do ‘złej chęci’, ależ to późna i dowolna różnica; chętny, chętka, zachęcić, chętnie; chutki, chutnie, ‘prędki’, dziś narzeczowe, było w 15. i 16. wieku ogólne, w Ezopie Biernatowym: »zając chutnie skakał«, »małpa jestci chutna«; chuć jeszcze u Reja tylko ‘chęć’ znaczy: »z chucią znosić« (‘chętnie’), »z chuci«, ‘chętnie’, chutliwa chuć, ‘chęć uporczywa’; chutki, dawny przysłówek, ‘chętnie’; chutnie, ‘prędko’. W dawnym języku było pochutnywać sobie, czes. pochutnati si na czem, ‘lubować się czem’, czes. chutnati, ‘smakować’, dobré chutnaní, ‘dobrego apetytu’. Chęć, chuć, poszło z pnia skent-, skont-, lit. bez s-, kentēti, ‘cierpieć’, kantrus, ‘cierpliwy’ (nasze kętrzyć); bez nosówki ten sam pień w chcieć, chociaż (p.), jak i lit. ketēti obok kentēti.
