Słownik etymologiczny języka polskiego/chata
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
chata, chatka, słowo głównie u Rusi zakorzenione, szczególnie u Małej i Białej, u Czechów narzeczowe (ale jest chatrcz, stąd węg. ketercze, 'stajenka, chata’, co jednak bardzo na chatrný, ‘ubożuchny, nędzny’, chatra, ‘gawiedź’, zakrawa?). Jest to pożyczka ze Wschodu irańskiego (awest. kata, ‘kleć’, ‘spiżarnia’, nowopers. kad, ‘dom’, od słów dla ‘chowania’), za pośrednictwem fińskiem (fińskie kota, węg. ház, ‘dom’, ostjackie chot i chat); tak tłumaczy się słowiańskie (ruskie) ch-. U nas słowo to nowe, głównie u pisarzy »wschodnich«.
