Słownik etymologiczny języka polskiego/chełbać
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron |
chełbać i chlupać (wodą); chełbać i chełpać, chełbotać, ‘zakołysać’ (na wodzie, czółnem, falą); chełpa, chełpić się, chełpliwy, i chluba, chlubić się, chlubny, obok chłuba i chlupa; jeden i ten sam pień, chełpić i chlubić się, jak chełbać i chlupać; rzadsze u innych Słowian, u Czechów tylko chlouba, chlubiti se, ‘chełpić się’, słowień. cholb(ot)ati, ‘wygłodać’; pień pierwotny skelb-, lit. skalbti, ‘prać (bieliznę)’, skelbti, ‘głosić’, paskalba, ‘rozgłos’; bez s-: kałba, ‘mowa’, kalbēti, ‘mówić’.