Słownik etymologiczny języka polskiego/chleb
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
chleb, chlebowy; chlebny; chlebojedźca, chlebojejca, ‘najemnik’ (mój, chlebodawcy); chlebić ocalało w przenośnem znaczeniu w schlebiać, pochlebiać, pochlebca (i podchlebiać, podchlebny); Ezop żadnej innej formy nie zna: »drudzy chocia pochlebiali...«, »jako pochlebniki«, »liszka mu pochlebowała«, »kur w pochlebstwie«, »gdy pochlebców słuchać będziesz«; tak samo u Reja i i., »bo czyj chleb jem, tego piosnkę śpiewam«, co już w 16. i 17. wieku wiedziano. Lit. klepas pożyczka (duona rodzime); Słowianie z niem., dziś Laib, goc. hlaifs, przejęli; dzisiejsze Brot zastąpiło dopiero później Niemcom ich pierwotne, ogólne Laib, co i w nazwie lordów, t. j. ‘chlebodawców’, się powtarza.
