Słownik etymologiczny języka polskiego/choja
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
choja, choin(k)a, chojar, w nazwach miejscowych Chojnice; ‘drzewo iglaste, młode’, ‘igliwie jego, gałęzi’; prasłowo; u nas zwykłym trybem (por. chory, ochota) z pierwotnego chwoja, por. chojka i chwojka r. 1472 dla ‘szawiny’; rus. chwoja i chwoj (‘gałęzi’, ‘igliwie’, ‘chróst’), bułg. chwojna, ‘jałowiec’, czes. chwuoje, lit. skuja, ‘szyszka’ (łotew. o ‘chróście sosnowym’); od tegoż pnia, co i chwiać (p.). Zwyczaj choinki na Boże Narodzenie przybył do nas od Niemców, u których dopiero od 18. wieku spowszechniał.
