Słownik etymologiczny języka polskiego/chwiać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
chwiać, rozchwiewać się, chwiejny; w psałterzu: »chwiejali głową« (»chwiali głowę«, puław.), nieściągnięte, ale chwieli (puław. znowu chwiali); dalsze urobienia: chwierutać, ‘poruszać’, ‘kołysać’, od chwierut, a to od chwier; pień w chwoja, choinka, p. choja; sk- w skwierut(?).
