Słownik etymologiczny języka polskiego/chopić się
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
chopić się, ‘chwycić się’, stąd pochop, pochopny do czego, wychopić, ‘wyrwać’, częstotliwe chapać; chapnąć, chapanka. Prasłowiańskie, chociaż brak go dziś na Południu; jest u nas, na całym Zachodzie i Rusi, w znaczeniu umysłowem i u Czechów, szczególniej w złożeniu z po-, pochopiti, ‘pojąć’, jak niem. begreifen do greifen, Griff; pochop i nazwa ‘ptaków drapieżnych’ i ‘katów’. W cerkiew. tylko z nosówką, ochąpiti, ‘ująć’, chąpati, ‘chwytać’ (niby stąp- i stopa), a z wokalizacją na e: szępa, ‘chwyt’, ale to wcale inny pień (p. skąpy). W dawnym języku nierównie częściej używane, szczególnie w biblji: »chopili się bogów« (»jęli się«, Leopolita), »chopiwszy się dziewki« (»wziąwszy«, Leopolita), »mirzwa wiatrem wzchopiona«, »pochopić koncerz« (»pochwycić«, Leopolita).
