Słownik etymologiczny języka polskiego/chrobry
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
chrobry, ‘waleczny’, dziś wyszło z używania, ocalało głównie w przydomku Bolesława Wielkiego, ale tegoż postaci: chrabry, i fałszywe(?) chabry, czeszczyzną zatrącają; prasłowiańskie; z *chorb-ry, cerk. chrabr (i przezwisko osobowe w 10. wieku), ‘dzielny’, na całem Południu (serb. chrabar, dziś: ‘narzeczony’), czes. chrabrý (i chabrý przez rozpodobnienie?), łuż. khrobły (rozpodobnione), ‘zuchwały’, rus. chorobrit’ sia, ‘udawać śmiałka’. Obok polsk. chrobry było charbry (jak obok Wrocisław, Warcisław; obok krowa, karwa), w nazwach miejscowych Charbrowo, a z tego Chabrowo (czy i chabry na płycie Bolesławowej tak, z charbry, tłumaczyć?, ależ rzeźbiarz mógł znak r nad a niewyraźnie oddać). Niem. scharf (z skarb-), ‘ostry’, lit. i łotew. tylko o ‘smaku’, skarbs, ‘ostry, cierpki’, szkerbs, lit. apskirbes pienas, ‘mleko skisiałe’.
