Słownik etymologiczny języka polskiego/chromy
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
chromy, chromać, chromam, w 16. wieku stale chramać, chramię; chromota; u nas o ‘nodze kulawej’, pierwotnie i o ‘»suchem« ramieniu’; prasłowo; tak i w temże znaczeniu u wszystkich Słowian; cerk. chrom, chramati, więc nasze chromać nie pierwotne? Od pnia skrem-, co w krzemień, od ‘poranienia ostrością’, niem. Schramme, ‘blizna’, więc chromy pierwotnie ‘ranny, zraniony (cięciem)’. Pień skrem- i w naszem poskromić, skromny (p.), i w chrupaniu, i w (o)krom. W biblji: »chramał jest aż do śmierci« (»żyła zmartwiała«, Leopolita), chromota (»ułomność«, Leopolita).
