Słownik etymologiczny języka polskiego/chropawy
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron |
chropawy, chropowaty, o skórze i korze, w 15. i 16. wieku skropawy (jeszcze u Mączyńskiego), Chropy (kasztelanja), o ‘nierównym terenie’ (serb. chrape, w tem samem znaczeniu), rus. koropawyj, ‘chropawy’ (stąd nazwy ‘ropuchy’, małorus. korop(aw)ka, rus. z inną wokalizacją czerepacha, słowień. krapawica), bułg. chrapa, ‘wyboje’, czes. chrapawý, ‘chropawy’. Prasłowo; pień skerp-, skorp-, lit. karpa, ‘brodawka’ (bez s-), kirpti, ‘strzyc’.