Słownik etymologiczny języka polskiego/chróst
chróst; czasownik od tegoż pnia z półgłoską: chwarstać, a z f- zamiast chw-: farsnąć, »tak… wężem mu się wyfarsnę« (‘wyrwę’), Żebrowski 1637 r. [1]
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Artykuł w Wikipedii | |
Strona w Wikisłowniku |
chróst, i o ‘pieczywie chrószczącem’, chróstowy; chróściel, ptak (pisane i przez k-); chróstnik i chróstniak, chróściany. Prasłowo; z *chworst, cerk. chwrastije, ‘chróst’, rus. chworost’, chworostina, ‘badyl’, bułg. chrast, ‘krzak’, ale u Serbów i Słowieńców ‘dąb’; w staroczes. Koźma (przed r. 1125) nazwę miejscową Chwrasten od ‘krzaków’ wyłożył, później tylko chrast. Z chworst- por. nasze chwarstać, chwarszczeć, o ‘szeleście’ wszelakim, kaszub. charzt (z *chwarzt) i karzt, o ‘owsie na wybrzeżu (dla wzmocnienia tegoż wysiewanym)’.