Słownik etymologiczny języka polskiego/chróst

chróst; czasownik od tegoż pnia z półgłoską: chwarstać, a z f- zamiast chw-: farsnąć, »tak… wężem mu się wyfarsnę« (‘wyrwę’), Żebrowski 1637 r. [1]

<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron
Artykuł w Wikipedii Artykuł w Wikipedii
Strona w Wikisłowniku Strona w Wikisłowniku

chróst, i o ‘pieczywie chrószczącem’, chróstowy; chróściel, ptak (pisane i przez k-); chróstnik i chróstniak, chróściany. Prasłowo; z *chworst, cerk. chwrastije, ‘chróst’, rus. chworost’, chworostina, ‘badyl’, bułg. chrast, ‘krzak’, ale u Serbów i Słowieńców ‘dąb’; w staroczes. Koźma (przed r. 1125) nazwę miejscową Chwrasten od ‘krzaków’ wyłożył, później tylko chrast. Z chworst- por. nasze chwarstać, chwarszczeć, o ‘szeleście’ wszelakim, kaszub. charzt (z *chwarzt) i karzt, o ‘owsie na wybrzeżu (dla wzmocnienia tegoż wysiewanym)’.




  1. Przypis własny Wikiźródeł Fragment ten pochodzi z Dodatku dołączonego do Słownika.