Słownik etymologiczny języka polskiego/chrupać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
chrupać, o wszelakim ‘szeleście’ (»śnieg chrupie pod nogami«), schrupać, ‘zgryźć’, ‘zjeść’; podobnie rus. chrupkij, ‘łomliwy’, czes. chrup, ‘chrząstka’; urobione przez -p od chrem = skrem, ‘ciąć’ (p. chromy), bo obok chrup- jest i chręp- (»o mój miły pępie, któż cię dziś ochrępie«, ‘utnie’, w pieśni dożynkowej), prus. sen-skremp-usnan, ‘zmarszczka’, nasze chrząpiel, ‘guzica’; chrupać jest obocznem z u, obok nosówek. Prasłowo i w postaci z u: rus. chrupat’ sia, ‘pękać’, bułg. chrupam, ‘gryzę’, serb. chrupiti, chrupjeti, o ‘trzasku’, chrupati, o ‘chrząkaniu świni’, słowień. chrupa, ‘zawierucha, trzaskawica’, czes. chrupati, ‘chrupać’.
