Słownik etymologiczny języka polskiego/chrzęst
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
chrzęst, chrząstka, dawniej chrząsłka (wiek 15. i 16.), chrzęścieć; z wokalizacją o: chrąst (oboczne chrust), chrząszcz (w psałterzu flor.; w puław. chrząszcz zamiast chrąst); tu i inne dżwiękonaśladowcze: chrząkać, chrzęchy i chrąchy, odchrząknąć; urobienie przez -t od pnia chrem-, skrem-, ‘krajać’. Prasłowo; cerk. chrust i chruszt, o ‘szarańczy’ i o ‘chrząszczu’, rus. chrustiet’, chrusnut’, ‘pękać’, chrustkij, ‘łomliwy’, chrust, ‘co pod zębami skrzypi’ (np. mąka), serb. chrusta, ‘skórka (chleba, pieczeni)’, chrustati i chruskati, ‘gryźć’, czes. chroust ‘chrząszcz’, a chrust ‘chrząstka’. Dziś u Słowian chrząstka, chrząst, z -t, ale nasze chrząsłka dawne zgadza się całkowicie z lit. kramslē i kremslē; łotew. skrumslis, lit. krumslys, ‘kostka u nogi, głozn’, prus. krumslus, ‘knebel’, od czasownika lit. kremsti, kremtu, ‘ogryzam’.
