Słownik etymologiczny języka polskiego/chwila
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
chwila, chwilowy (w 15. wieku i fila), ‘czas’; »bo była zimna chwila« (w kolędzie z 16. wieku; stąd chwila po narzeczach biało- i małoruskich o ‘niepogodzie’, ‘burzy’), »już tu chcę cirzpieć mękę i wszytki złe file imieć«, w legendzie o św. Aleksym ok. r. 1450, »ciężka moja chwila«, w pieśni z 15. w. Zachodni Słowianie jedyni pożyczyli to słowo od Niemców, dziś Weile, niegdyś hwīl, hwīla, ‘czas’, ‘godzina’. Wedle niem. złożenia Kurzweil urobili Czesi kratochwile, a my za nimi krotochwila i krotofila, krotofilny; częste u Reja: »krotofile stroić«, »za krotofilę«, ‘dla uciechy’.
