Słownik etymologiczny języka polskiego/cień
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
cień, 2. przyp. cieniu (męsk.) i cieni (żeńsk.), ocieniać, cienisty, »cieniów naczynili«, biblja (»gaje«, Leopolita), ale obok tego był ścień: jeszcze w psałterzu »zaścienił jeś«, (»zasłoniłeś«, puław.); a u innych Słowian i sień, co u nas już tylko ‘sionkę’ znaczy, p. sień. Troista postać: cień, ścień, sień dowodzi nagłosowego pierwotnego sk-, więc jest to grec. skia, ‘cień’, skēnē, ‘namiot’ (sień). W dawnym języku cienie, ‘kształty’, np. w Myślistwie Ptaszem podchodzi się ptaków cieniami (koni itp.); cienie, ‘wieże’ w opisie herbowym 15. w. U innych Słowian: cerk. czes. stěń, łużyc. sćen, serb. stijenje, ‘knot’; cerk. sěń, serb. sjen, ‘cień’, zasjena, ‘mamidło’, sjenica, ‘altana’, łużyc. seń, ‘cień’; cerk. těnja, rus. tień, ‘cień’. Urobienia: cieniować i inne.
