Słownik etymologiczny języka polskiego/ciec
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
ciec, ciekę, cieknąć, ciekać, ciekły, ciek, ciecza i ciecz; w licznych złożeniach: uciec (ucieczka, żartobliwe: uciekinier); wyciec (wycieczka, por. niem. Ausflug); ściekać (ścieki); naciec; pociec; dociec (‘dojść do czego’), dociekanie; zaciekać; przeciekać. Od ciekać: ciekawy, niby ‘biegły’, ‘rozbieżny’ (»ciekawe zagony tatarskie«; o ‘psach dobrze węszących’, a potem o ‘ludziach i rzeczach, co zajęcie budzą’); ciekacz i ciekun, ‘biegun’, w dawnym języku. Lit. tekēti, ‘ciec’, ‘biec’ (i o ‘toczeniu noży’), indyj. takti, awest. taczaiti, ‘ciecze’, ‘biegnie’. P. tok, wściekły. U innych Słowian tak samo. Pomijamy urobienia od ciekawy: ciekawość i inne.
