Słownik etymologiczny języka polskiego/cudzić
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Strona w Wikisłowniku |
cudzić, ‘czyścić’, ‘ćwiczyć’, ‘targać (za włosy)’, ‘bić’; »kwasem szwiec cudzi bydlęce łupieże«, Potocki, »Turków częstokroć cudził«, »cudzić konia«; czes. couditi i ciditi, ‘czyścić’, od cuda = ‘sąd (rugi)’, cud, ‘wstyd’ (bez cudu a studu, o ‘bezwstydnym’), cudný, ‘wstydliwy’; może więc nasze cudny, ‘piękny’, od cudownego odłączyć a tu przydać należy.