Słownik etymologiczny języka polskiego/czart
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
czart, czarci, czartopłoch (‘eryngium’ r. 1472, dla kolących liści? ale druga nazwa, dziewięćsił, wskazuje czary, siły? — mikołajki, jak urbanek, bez większego znaczenia); Czartoryja jednak, ludowe rozpodobnione Czantoryja (!!), nie od czartów, jakby wedle Bogoryja wnosić wolno, lecz od kretów przezwana. Prasłowo; czes. czert, dawniej czrt, rus. czort, serb. crtiti, ‘zaklinać’ i ‘przeklinać’. Może toż co czarodziej, czarownik, ‘co czary robi, wcina’, (lit. kirtu, ‘rąbię’), bo wszelkie czary za biesowstwo uchodziły; wprost do lit. kerēti, ‘czarować’, z przyrostkiem -t ?
