Słownik etymologiczny języka polskiego/czata
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
czata, czatować, czatownik, ‘podjazd’, ‘zagon’, ‘straż’, ‘stróżować’, z węg. csata, ‘bitwa’, ‘tłum’, a to z słowiań. czeta, ‘drużyna’, cerk. sczetati sę, ‘połączyć się’, serb. bułg. czeta, ‘oddział’, na Rusi czeta, ‘para’ (»on mnie nie czeta«); to prasłowo zapomnieliśmy (czy stąd nazwa Czechów, zgrubiałe na -ch? — drużyny czeskie już w 9. wieku dawały się zaciągać). Dla tego wcale nie pierwotnego znaczenia (‘pary’), nie należy naszego (mazurskiego) cet, rus. czot, o ‘parze’, tu wciągać.
