Słownik etymologiczny języka polskiego/czekać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
czekać, do 16. w. i czakać, poczkaj, skrócone z poczekaj już od 16. w., na poczekaniu, poczekalnia; czekanka i czakanka, czekana od roku 1472 ‘podróżnik’, ‘cichorium’, czekadlnik, ‘polygonum’ r. 1472. Od rzeczownika czáka, czeskie, ‘nadzieja’, urobionego przyrostkiem -k (jak znak od znać) od cza-jati (p. czaić), ‘oczekiwać’. U wszystkich niemal Słowian z obu postaciami: czakati (zwykle starsze) i czekati; poczkati i u Czechów skrócone jak u nas.
