Słownik etymologiczny języka polskiego/czaić się
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
czaić się, zaczajony, przyczaić się; prasłowo; cerk. czajati, ‘oczekiwać’, otczajati, ‘rozpaczać’ (rus. otczajannyj, ‘zrozpaczony’), rus. czaj, spójka niby, ‘mniemam’ (jak nasze wiem, p.), niewzna-czaj, ‘niespodzianie’, małorus. oczajdusza (od nich do nas), ‘łotr’, serb. ne czaj wisze, ‘nie czekaj więcej’, słowień. czaj, ‘czekaj’. Pień ten sam co w czas i cza-kać (czekać) (p.); por. ind. czājati, ‘obawia, strzeże się’, grec. tēros, ‘strzegący’, ‘uważający’, tēreō, ‘uważam’.
