Słownik etymologiczny języka polskiego/czaić się
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron |
czaić się, zaczajony, przyczaić się; prasłowo; cerk. czajati, ‘oczekiwać’, otczajati, ‘rozpaczać’ (rus. otczajannyj, ‘zrozpaczony’), rus. czaj, spójka niby, ‘mniemam’ (jak nasze wiem, p.), niewzna-czaj, ‘niespodzianie’, małorus. oczajdusza (od nich do nas), ‘łotr’, serb. ne czaj wisze, ‘nie czekaj więcej’, słowień. czaj, ‘czekaj’. Pień ten sam co w czas i cza-kać (czekać) (p.); por. ind. czājati, ‘obawia, strzeże się’, grec. tēros, ‘strzegący’, ‘uważający’, tēreō, ‘uważam’.