Słownik etymologiczny języka polskiego/czu
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
czu, spójka, podobnego pochodzenia co cz, służy potwierdzeniu, mianowicie w złożeniu toczu, ‘to jest’, nierównie rzadziej i samo czu; obok to czu: toczuż, toczusz; pisano je od 16. w. mylnie przez: to coż, z czem żadnego nie ma związku; por. nynie-czu cerkiewne, nyńcze, nyńcza, ruskie (‘teraz właśnie’); tak samo w staroczeskiem: toczuż (obok totiż).
