Słownik etymologiczny języka polskiego/czupira(d)ło
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
czupira(d)ło, śmieszne, o ‘kobiecie czupirzącej się, czupurnej’, już u Potockiego: »przy szpetnym czupirale«; postaci bardzo odmienne, może i z k-, np. »z gachem kuperdocha« r. 1698, bo jest i kupiradło albo kopiradło; z małorus. czepurnyj, czepuryty sia, rus. czopornyj, o ‘mizdrzącym się i chełpliwym’, jak i o ‘elegancie’; obok czepurnyj i czupurnyj inni Słowianie mają czepyrziti (czes. słowień. czeperiti se), o ‘nastroszeniu pierza’, ‘wzdymaniu się’.
