Słownik etymologiczny języka polskiego/dawić
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Strona w Wikisłowniku |
dawić, udawić, ‘udusić’, ‘udławić’, jedyne używane od 15. do 18. w.; prasłowo; cerk. dawiti, rus. dawka, ‘ścisk’; brak go w litew.; niem. Tod (goc. dauths; diwans, ‘śmiertelny’, af-dauidai, o ‘znużonym’), frygijskie daos, ‘wilk’, awest. dwaidi, ‘dusili się (oba)’.