Słownik etymologiczny języka polskiego/doić
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
doić, wydój lub udój, dojki; dziś tylko o zwierzętach; do 16. wieku i o ludziach, oddojony, ‘karmiony’, doić, ‘karmić (piersią)’, dójka, ‘mamka’, jak w cerk. doilica, serb. słowień. dojnica, bułg. czes. dojka, ‘mamka’. Prasłowo; cerk. doiti; od tego pnia nazwa dzieci (p.), w innych językach i kobiet, t. j. ‘dojących’, łac. fēmina z całym korowodem swych urobień; grec. thēlys, ‘żeński’, łac. filius, ‘syn’, również licznie zastąpiony; ind. dhajati, ‘ssie’, dhēnā, ‘krowa (dojna)’, łotew. dēt, ‘ssać’, dēls, ‘syn’, lit. dēlē, ‘pijawka’, grec. thēsthai, ‘ssać’, łac. fēlāre, ‘karmić’.
