Słownik etymologiczny języka polskiego/drewno
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
drewno, drewniany, zdrewnieć, drewko, od: drwa, drew, co w 16. i 17. wieku przenoszono i na ‘niesmaczne mowy i pisma’, »jakby dębu liznął« (przysłowie dawne), stąd drwić, podrwić, drwiny, drwinki; fraszki swe obezwał Karmanowski r. 1610 drwami. Prasłowo; cerk. drŭwa, rus. drowa, na całem Południu i liczba pojedyncza drwo, jak nasze drewno; drewutnia, drewotnia, (‘gdzie drwa tną’), jak drwalnia; brak tej właśnie postaci w litew.; grec. drys, ‘dąb’, ‘drzewo’, ind. druwaja-, ‘naczynie drewniane’, awest. drwaēna, ‘drewniany’; p. drzewo, wedle którego u nas i drzewiany, drzewniany, obok drewiany (z *drwiany, wedle drewno); drewni(a)sty, drewniak, drewnianka; boże drzewko (lub drzewce) i drewno dla ‘artemisia’ (od chowu w klasztornych sadach); »drwiec naszczepał«, biblja, »na obietę drewną«, »naleziono drewno« (»obraz«, Leopolita); »niemasz co wziąć we dwie drewnie (albo we dwa wiory)«, pogardliwie o maleństwie w 17. wieku; »drwisz czyli drogi pytasz«, również 17. w; u Potockiego: »nowe drwa i ci piszą«, »bez drew nie bywa (pijaństwo)«, »skoro drew na pasiekę nawalił« (‘nałgał’); podobnie o dubach (smalonych) prawimy. R. 1500: »drewna piłka«, »czyrw drewny«; drwoszczep, ‘drwal’.
