Słownik etymologiczny języka polskiego/dufać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
dufać, dufność, dufliwy, dufały i dufale, podufały, wszystko z doufać, doufały, ściągnięte; p. ufać, ufny; dufały przestarzało, w 16. wieku jeszcze częste; w biblji stale: »doufać w boga«, »przebywać doufale«, »doufanie wielikie«, u Leopolity stale dufać, dufność.
