Słownik etymologiczny języka polskiego/dych
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
dych, »ani dychu, ani słychu«, dychać, oddychać, wzdychać, dyszeć, dychawica (r. 1500 dla ‘suchot’), dychawiczny, ‘astmatyczny’, dychawka, dychnąć; prasłowo; cerk. dychati i dychają albo dyszą, tak samo rus., czes., p. duch; samogłoska (y z ū) ta sama co w litew. dūsēti, ‘dychać’, atdūsis, ‘oddych’.
