Słownik etymologiczny języka polskiego/dziękwa
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
dziękwa, »żuć dziękwę« r. 1500, narzeczowe dźwięga(ć), dźwiędać, i dzięga(ć), o ‘żuciu’ (i o ‘marudzeniu’). Prasłowo; słowień. dwekati i dwecziti, serb. dweka, dweczilo, ‘smoła’, bułg. dŭwczŭ, ‘żuję’; dziękwa więc przestawka z dźwięka.
