Słownik etymologiczny języka polskiego/dzik
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
dzik, dziczki (owoce), dziki, dzikość, dzikus (z łacińską końcówką, jak obdartus, negus), zdziczał, dzicz i dziczyzna. Istnieje niemal tylko u nas i na Rusi; nam zastąpiło zupełnie dawne dziwy, dziwoki, ‘dziki’ (powszechne u wszystkich innych Słowian, cerk. diwij; u nas w przysłowiu: »tento diaboł dziwy, co Ruś wiąże«; »dziwe mięso«, »dziwy szczaw« w 17. wieku). Więc może dziki i dziwy od jednego pnia, chociaż byłaby to wcale niezwykła para. Dalszych odpowiedników pewnych niema.
