Słownik etymologiczny języka polskiego/dziej
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Artykuł w Wikipedii | |
Strona w Wikisłowniku |
dziej, w złożeniach, o ‘czynnym’, ‘działaczu’: dobrodziej i złodziej (t. j. ‘złoczyńca’, jak dziś jeszcze w ruskiem; ale u nas i u Czechów o ‘kradzieży’ i ‘chąźbie’, już w 14. wieku, w psałterzu); kołodziej; bartodziej; dzieja w nadzieja (t. j. nadziać, nadziewać się na co, ‘ustawiać się na co’); w liczbie mnogiej dzieje (‘co się działo’), ‘historja’, dziejowy. Prasłowo; tak samo u wszystkich Słowian; czes. dějiny, ‘dzieje’.