Słownik etymologiczny języka polskiego/dziegieć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
dziegieć, ‘smoła brzozowa’, lit. degutas, ale nie z niego pożyczone, bo jest i w czes. (dehet, dehtu), rus. diogoť; od pnia dhegh-, ‘palić’, ind. dahati, dahas, ‘upał’, lit. degti, dagas, ‘żniwa’; prus. dagis, ‘lato’; ten sam pień w upodobnionem geg- z deg-: żegę, ‘palę’; p. żec.
